Magurka Wilkowicka

Magurka Wilkowicka (909 m) – czwarty co do wysokości szczyt Beskidu Małego,. Znajduje się w głównym grzbiecie tzw. Grupy Magurki Wilkowickiej, między Czuplem (930 m) i Sokołówką (853 m). Na zachód od Magurki Wilkowickiej odchodzi boczny grzbiet ze szczytami Rogacza i Łysej Góry.

Historia schroniska 

Pierwsze schronisko wybudował w 1903r. katowicki oddział niemieckiej organizacja Beskidenverein. Był to drewniany budynek na murowanym z kamienia fundamencie. Z powodu zaniedbań zniszczał, jednak odremontowano go i nazwano schroniskiem Marii Teresy na Górze Józefa (Josefsberg). W 1912 r. schronisko zostało spalone. Według niektórych podpalili go polscy robotnicy z Bielska Białej. Rok później wybudowano trzecie schronisko, tym razem całkowicie murowane z kamienia, jednak szybko zostało zdemolowane. Po I wojnie światowej stało się własnością Polski a drugą wojnę światową przetrwało prawie nienaruszone.
W 1908 r. Niemcy wybudowali obok schroniska stację meteorologiczną. Budynek schroniska zimą wykorzystywany był jako ośrodek sportowy, na Magurce Wilkowickiej wybudowano bowiem tor saneczkowy schodzący od samego jej szczytu do Straconki.
 

Z polany roztacza się widok na Beskid Śląski, Mały oraz Żywiecki: m.in. widok na Babią Górę, Pilsko i Wielką Raczę oraz Baranią Górę, Skrzyczne i Klimczok.